Achillespees gescheurd, en nu?

(Update: Hieronder lees je mijn verhaal hoe het gebeurd is, maar nu sta ik er zo voor)

Een aantal maanden geleden heb ik mijn achillespees gescheurd. Aanvankelijk dacht ik niet dat er veel aan de hand was. Het leek alsof iemand mij van achteren een tik op mijn kuit gaf. Ik was in eerste instantie dan ook een beetje boos en verward, want de tik was zo hard dat je hem zelfs kon horen. Ik keek kwaad achterom. Er stond niemand.

Achteraf realiseerde ik mij dat het geluid mijn knappende pees was.

Toen ik op de grond lag wist ik niet wat er aan de hand was. Ik had nauwelijks pijn, maar voelde dat er ergens iets gruwelijk verkeerd zat. Eerst dacht ik dat het mijn enkel was en voelde daaraan. Niks aan de hand. Zou mijn achillespees gescheurd zijn?

Ik voelde de plek waar mijn achillespees zat maar ook daar had ik geen pijn. Vreemd. Een teamgenoot kwam en kneep in mijn kuit. “Wat doe je?!” schreeuwde ik, meer uit angst dan uit pijn. Ik verstond niet wat hij zei maar later vertelde hij dat hij de Thompson test deed.

Ik strompelde half van het veld af gesteund door teamgenoten en ging even langs de kant zitten. Ik werd opeens intens verdrietig. Ik was net hersteld van een enkel blessure die een aantal weken geduurd had en vorig seizoen heb ik ook amper gespeeld. En nu dit weer….hield het dan nooit op? De tranen liepen over mijn wangen, ik heb me zelden zo hopeloos gevoeld. Michelle, mijn vriendin probeerde me tevergeefs te troosten.

Na een tijdje herpakte ik me. Ik moest toch even langs de huisartsenpost. Gelukkig kon Jonneke, de vriendin van mijn beste vriend, ons rijden. Onderweg voelde ik wat aan mijn kuit en merkte dat vooral die de meeste pijn deed. Ik was opgelucht want een spierblessure is vaak niet zo erg.

Ik was totaal niet voorbereid op wat me te wachten stond…

Eenmaal aangekomen bij de huisartsenpost kwam er eerst een assistente screenen wat er gebeurd was. Ik vertelde mijn verhaal, vertelde dat mijn kuit pijn deed maar meer ook niet en ik begon me zelf een beetje een watje te vinden. Wie gaat er nu met een kleine spierblessure naar het ziekenhuis?

Toen kwam de dokter en toevallig was het ook nog eens mijn eigen huisarts. Hij vroeg mij om op mijn buik te gaan liggen en begon het onderzoek. Uiteraard deed hij dit door overal veel te hard op te drukken. Bij mijn achillespees voelde ik geen pijn, maar 6-10 cm daarboven wel.

Hij deed de Thompson test ook en mijn voet bewoog, wat een indicatie is dat je achillespees in orde is.  (Later kwam ik pas te weten dat wanneer je sterke teen spieren hebt, iets dat vaak voorkomt bij voetballers, je voet toch kan bewegen bij de Thompson test, ook al is je achillespees doormidden. De Thompson test zegt dus niet alles.)

Hij dacht niet dat mijn achillespees gescheurd was, maar om het zeker te weten wilde de huisarts mij toch even doorsturen naar een specialist. Ondertussen mocht ik blijven liggen in de behandelkamer. Ik had inmiddels goede hoop dat het uiteindelijk allemaal wel zou meevallen.

Daar kwam echter snel een eind aan toen de specialist kwam. Ze kneep even in mijn kuit, drukte wat rondom het gebied van mijn achillespees en de woorden die toen kwamen zou ik nooit vergeten:

“Ja, je weet het vast zelf al maar je hebt je achillespees gescheurd. Misschien kun je vandaag nog worden geopereerd en anders wordt het morgenvroeg”.

Het leek alsof de grond onder mij wegviel. Goedemiddag, ik schrok me rot. Allerlei gedachten gingen in me om:

“Ik was nog nooit ergens aan geopereerd. Zou het wel nog ooit goed komen? Hoelang zal ik niet kunnen lopen? Ze gaan in me snijden om dan iets te hechten!!! Zal ik ooit nog kunnen voetballen? Of überhaupt normaal kunnen lopen? Zal ik ooit weer de oude worden of is dat hoofdstuk nu echt klaar?”  En ga zo maar door.

Wat een koude douche was dat zeg.

Uiteindelijk bleek dat ik die dag toch niet geopereerd kon worden dus kreeg zou ik een spalk om mijn been krijgen en moest ik de dag erna terug komen. Ik werd met een rolstoel naar de gipskamer getransporteerd en kreeg daar het tweede leuke gesprek van de dag:

Gipsmeester: “Zo wat hebben we hier jongeman”.  

Ik: “Ik heb mijn achillespees gescheurd, maar ik kan morgen pas geopereerd worden. Daarom zou ik nu graag een spalk willen.”

Gipsmeester: “Je achillespees gescheurd! Jeetje! Dat is mij ook overkomen. Jonge jonge zeg, je had beter je been kunnen breken. Reken maar erop dat je minimaal een jaar aan de kant staat, als het al niet meer is. Echt een verschrikkelijke blessure. Duurt heel lang voordat je weer de oude bent, als je geluk hebt”. Waarschijnlijk moet je 6 weken
in het gips na de operatie, en ja hoe je been dan uit het gips komt, nee daar wordt je niet blij van kan ik je wel vertellen”.

Goedemiddag koude douche nummer 2. Ik kon op dat moment wel hardop janken, maar gelukkig stonden Michelle en Jonneke ook in de kamer en verplichtten mijn mannelijke instincten me om de tranen binnen te houden.

Dag 2 – De Achillespees operatie

De tweede dag in het ziekenhuis was, achteraf gezien, een beetje vreemd. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en was eigenlijk de halve dag aan het wachten op dat er een operatiekamer vrij kwam. Ik heb verder geen voorlichting gehad over wat er nu ging gebeuren eigenlijk, los van het feit dat ze mijn achillespees gingen hechten.

Dat er verschillende technieken hiervoor waren (en dat het een optie was om niet te opereren) werd mij niet verteld. Dit bezorgde mij later weer een ongelukkig gesprek maar daar komen we nog op.

Toen ik eindelijk aan de beurt was kreeg ik eerst een ruggenprik. Dat was een ontzettend vreemd gevoel. De meeste mensen voelen helemaal niets meer, maar een beperkt aantal mensen voelen nog wel aanrakingen en druk, maar geen pijn.

Ik zat in de tweede groep en voelde de hele operatie lang gewroet in mijn been. Na de ruggenprik werd ik de OK binnengereden. Mijn benen voelden heel loom en zwaar aan, wat een uiterst vreemd gevoel was. Ik werd op de operatietafel gelegd, en voelde opeens een heel vreemd gevoel in mijn kruis. “Even het zaakje goed leggen” zei de chirurg. Ik bedankte hem, want ik voelde dus niet dat het verkeerd had gelegen.

De anesthesist vroeg of ik misschien iets wilde om wat rustiger te worden. Gezien dat mijn hart in mijn keel bonkte vond ik dat geen slecht idee. Het idee dat er zo een mes in mij werd gezet vond ik nogal spannend.

Toen het middel begon te werken was de operatie bijna leuk te noemen. Op TV zie je altijd dat chirurgen uiterst geconcentreerd werken en dat het muisstil is in de operatie kamer. Dat is echt niet zo.

Voor die mensen is het natuurlijk werk, dus verhalen van het weekend werden verteld, er werd gelachen en gegrapt, en dat allemaal terwijl mijn been open lag en mijn pees gehecht werd.
Ik denk dat de operatie binnen een uur was afgelopen.

De chirurg vertelde dat ik een week gips kreeg en daarna zou worden ingetapet en dat ik tijdens de tape langzaam aan erop mocht gaan steunen. Dus niet alleen heeft de gipsmeester mij de stuipen op het lijf gejaagd, maar zijn info klopte niet eens. Nogmaals bedankt daarvoor.

Daarnaast zei de chirurg iets wat ik pas later zou snappen: “Ik heb je pees in je hak verankerd.” Nog verdwaasd van het verdovende middel zei ik “mooi” of iets in die trant.

Pas een aantal dagen later kwam ik erachter dat er een operatietechniek bestaat waarbij er een gat in je hak geboord wordt en dat het hechtdraad vanuit je achillespees door je hak getrokken wordt, in plaats van dat de twee uiteinden van je pees aan elkaar worden gehecht. In het volgende filmpje kun je zien hoe dit in z’n werk gaat:

Eenmaal terug op de kamer moest ik wachten tot de ruggenprik was uitgewerkt en dan mocht ik naar huis, ervan uitgaande dat de pijn niet al te erg zou zijn.

Nou, dat was de pijn dus wel.

De pijn was niet te houden. Alsof ik met een mes continue in mijn hiel gestoken werd. Daarnaast deed mijn hak ook behoorlijk pijn.

Van de verpleegster kreeg ik paracetamol en als dat niet hielp (nee dat hielp inderdaad niet) dan zou ik wat sterkers krijgen maar dan moest ik wel de nacht in het ziekenhuis doorbrengen. Daar had ik op dat moment dus echt geen zin in. Ik besloot de pijn te verbijten zodat ik toch naar huis kon.

De dagen die volgden waren enorm wennen. Ik heb grotendeels met mijn been omhoog gelegen. Iedere keer als ik mijn been ook maar even omlaag hield leek mijn hiel enorm op te zwellen en begon er van alles te kloppen en pijn te doen.

Wanneer je je achillespees gescheurd hebt ben je echt hulpeloos. Je kunt niet koken, niets doen in het huishouden. Naar de wc gaan is heel vervelend. Niet alleen omdat de weg ernaar toe zo lastig is maar ook omdat je been weer naar beneden moet houden. Naar verloop van tijd ben ik maar een fles gaan gebruiken voor de kleine boodschap, maar dan zit krijg je het volgende dilemma dat die fles ook weer leeg gemaakt moet worden (Schatje, zou jij misschien……..?).

Daarnaast is het met je been omhoog zitten ook geen pretje. Je krijgt last van een tintelende voet, last van je rug en je voelt je bezwaard dat je je partner van alles moet vragen. Ik besloot om maar zo lang mogelijk uit te slapen elke dag. Slaap is sowieso goed voor het herstel en de dagen zijn korter. Win-win. Daarnaast zijn een stapel boeken en een abonnement op Netflix ook een aanrader.

Na de eerste week mocht de spalk er eindelijk af en werd ik ingetapet. Intapen is een relatief nieuwe methode en heeft de voorkeur boven gipsen. In tegenstelling tot een aantal weken in het gips, waarbij je helemaal niets kunt, heeft tape het voordeel dat het licht is, je achillespees beschermt en het allerbelangrijkste, je kan je been voorzichtig gaan belasten. Wanneer je je achillespees gescheurd hebt, vraag dan om tape.

Hieronder zie je mijn eerste stapjes in de tape, bijna 3 weken na de operatie (2 weken tape):

Zoals je ziet kon ik enigszins steunen op mijn been, maar was ik nog erg voorzichtig. Het erop steunen alleen al is een goede manier om te zorgen dat de spieren in je been niet al te veel verslappen en wegkwijnen.

Bij de eerste tape sessie werd mijn been zodanig ingetapet dat mijn voet enigzins in een spitsstand stond om de achillespees niet al te ver op te rekken. Ik kreeg ook een hakje in mijn schoen om deze spitsstand te ondersteunen. Elke 10 dagen moest ik terug voor nieuwe tape omdat tape naar verloop van tijd minder
stevig wordt en om de spitsstand steeds een beetje te verminderen.

Na 3 weken tape kon ik mijn voet in een 90 graden positie krijgen en mocht ik zonder hakje in mijn schoen. Het strompelen ging mij ook steeds beter af:

Achteraf gezien denk ik dat ik tijdens de periode iets agressiever mocht zijn met het belasten. Ik ben heel voorzichtig geweest en heb elke belasting van de achillespees grotendeels vermeden. Aan de andere kant kun je maar beter iets te voorzichtig zijn dan de achillespees opnieuw te scheuren.

Na 4 weken mocht de tape eraf en mocht ik mijn been aanschouwen voor het eerst aanschouwen:

Ik had niet verwacht dat mijn been zo slap eruit zou komen, na amper 4 weken tape.

Maar de tape was eraf en ik kon me voortbewegen.  Het werd tijd om weer de oude te worden.

Ik heb mijn achillespees gescheurd en daar is niks meer aan te veranderen. Het enige dat ik kon doen was om zo hard mogelijk aan mijn herstel te werken. Mijn revalidatie kon gaan beginnen.